Manastir Ravanica
Na samo 10 kilometara od Ćuprije, u podnožju Kučajskih planina, nalazi se manastir Ravanica. Sagradio ga je Knez Lazar Hrebeljanović kao svoju zadužbinu 1381 godine. Spada u najlepše arhitektonske spomenike moravske škole. U sklopu manastira nalazi se i crkva svetog vaznesenja, sagarađena između 1375 i 1377 godine.
Sam manastir opasan je jakim odbrambenim zidom sa sedam kula. Ubrzo nakon pogibije na Kosovu, Knez Lazar proglašen je za sveca i njegove mošti se 1392 godine prenose u manastir. Tu su ležale sve do 1690 godine, kada su monasi bežeći od najezde neprijateljske vojske, pobegli u Ugarsku noseći mošti Kneza Lazara sa sobom. Tek 1989 godine njegove mošti se ponovo vraćaju u Ravanicu.
Osim po arhitekturi, Ravanica je poznata i kao mesto na kome je počela moravska škola srpskog slikarstva, a od svih srednjovekovnih srpskih zadužbina ona se najviše pominje u narodnoj poeziji Vuka Karadžića.
Upravu manastira Ravanica 1946 godine, preuzima Igumanija Jefimija sa 25 monahinja. Tom prilikom Ravanica je posle 6 vekova, po prvi put postala ženski manastir.
I pored mnogobrojnih razaranja koje je doživljavala i u kojima je sledila sudbinu svog naroda, Ravanica je mukotrpno čuvana kao izuzetno svedočanstvo stvaralačkih napora srpskog naroda. Mnogi umetnici, slikari, klesari i zlatari, unosili su u ovaj manastir sve svoje talente i umeća, prenoseći nam na taj način istovremeno i duh i atmosferu svog vremena.
Ivankovac 1805
Na samo nekoliko kilometara od Ćuprije, 1805 godine, odigrala se čuvena Ivankovačka bitka. To je najsvetliji ustanički događaj posle Orašca, a pre Mišara.Boj na Ivankovcu označio je kraj borbe protiv Janičara i početak rata naroda Srbije protiv Turskog carstva. Silnoj turskoj vojsci koju je predvodio Hafiz Paša, omiljeni vojskovođa turskog sultana, suprostavili su se brojčano daleko slabiji Karađorđevi ustanici.
Samouvereni paša hvalio se velikom veziru, da je krenuo u kaznenu ekspediciju protiv Srba, obećavajući kao taoce čitave porodice najviđenijih srpskih starešina. Dok se na drugoj strani, vojvoda Milenko Stojković uveliko pripremao. Podigao je tri šanca, u kojima je imao samo jedan gvozdeni topić, a dovoljno bećara, dobrovoljaca i vojnika, predvođenih istaknutim vojvodama jugoistočne Srbije - Petrom Dobrnjcem, Stevanom Sinđelićem, Ilijom Stošićem, Pauljem Matejićem i Milisavom Đorđevićem. Zaposeli su položaje na desnoj obali Velike Morave nameravajući da navuku Hafiz-pašu na prostor od Gilja do Ivankovca.
Otkrivši ustaničku nameru vezir je poslao Vojvodi Milenku Stojkoviću pregovarače, ponudivši mu knestvo u pašaluku, na šta je dobio odgovor:
da Vojvoda Milenko Stojković više voli da bude srpski komandant, nego turski beratlija i da neće biti prolaza dok su on i njegovi ustanici živi.
Bitka je počela 18.avgusta i trajala je ceo dan. Ustanici su u velikom šancu izdržali sve turske napade. U junačkoj odbrani, istakao se Stevan iz prova, koji je zadobio sedam rana. Ivankovačka bitka, uverila je ustanike da imaju snage da se odmere i sa moćnim carstvom. Više se nije moglo nesmetano ići iz Carigrada u Beograd i samopouzdanje u njoj stečeno, svrstava Ivankovac u red najvećih bitaka Srpske revolucije.
Danas na Ivankovcu postoji spomen-park sa spomenikom Milenka Stojkovića podignutog u znak sećanja na naše junake protiv turskog carstva. Spomenik je restauriran zbog obeležavanja 200. godišnjice od ovog za nas i našu istoriju važnog događaja.
SO Ćuprija